Broń ratuje życie, kto obroni broń przed urzędnikami?!

Zwracamy się do wszystkich naszych Sympatyków z prośbą o pomoc w zgromadzeniu materiałów do nowego raportu Fundacji Ad Arma, nad którym obecnie pracujemy.

Potrzebujemy materiałów źródłowych dotyczących norm w-f w SZ RP w latach 1914-2020.

Poszukujemy rozporządzeń MON / instrukcji SZ RP/PRL, rozkazów Szefa SG WP itp. materiałów mających cechy dokumentu normatywnego (dziennik urzędowy, sygnatura, rok wydania itp.) oraz zawierających takie dane jak: wymagane normy poszczególnych konkurencji podczas sprawdzianu z w-f z zakresem ocen, podział na grupy wiekowe, płeć, rodzaj służby, specjalność wojskową itp., metodę oceny, organizację sprawdzianu.

Materiały mogą dotyczyć następujących formacji SZ RP: wszystkich w czasie IWŚ (np. Błękitna Armia gen. Hallera, Legiony Piłsudskiego itp.), SZ II RP, wszystkich IIWŚ (PSZ na Zachodzie, PSZ na Wschodzie), organizacji partyzanckich w okupowanej RP podczas IIWŚ, SZ RP/PRL 1944-2010 (od 2010 r. są dostępne).

Dokumenty mogą dotyczyć wszystkich rodzajów służby wojskowej tj. żołnierzy zawodowych (służba stała, kontraktowa, nadterminowa itp.), zasadniczej służby wojskowej (poborowi), kandydatów na żołnierzy zawodowych, kandydatów na słuchaczy szkół wojskowych, chętnych do WOT, NSR itp.

Interesują nas oryginalne wydawnictwa, oryginalne wydruki, elektroniczne wersje dokumentów (np. pdf) oraz wskazanie linków do źródeł dostępnych w internecie.

Będziemy wdzięczni za wskazanie, wypożyczenie lub udostępnienie nam powyższych materiałów. Fundacja może je również odkupić po rozsądnych cenach (np. oferowanych na Allegro.pl).

Zachęcamy do obejrzenia i udostępnienia swoim znajomym rozmowy z Jackiem Hogą, w której prezes Fundacji Ad Arma odpowiada na takie pytania jak:

– dlaczego rząd chce ograniczać prawo do posiadania broni?
– jak powinno wyglądać prawo w Polsce?
– w jakim kierunku powinny iść zmiany?
– na czym polega praktyczne prawo do życia?

A ponadto w rozmowie m.in. o aktualnej sytuacji związanej z zamieszkami w USA, dostępie do broni wojskowej i groźnych skutkach rejestracji broni palnej.

Strzelajmy razem, czarnoprochowiec dla Darczyńcy

Prawie dziesięć lat temu testy poligonowe przeszedł demonstrator technologii polskiego czołgu lekkiego Anders. Gdy dzisiaj tego typu uzbrojenie wprowadzają do swoich sił zbrojnych m.in. Chiny i USA, Polska wciąż nie ma nowoczesnych czołgów podstawowych, czy choćby właśnie lekkich ani możliwości ich krajowej produkcji.

Kilka dni temu amerykańskie koncerny zbrojeniowe przedstawiły dwa prototypy nowych czołgów lekkich, które będą rywalizować o przyjęcie do U.S. Army. Ponad rok temu, tego typu nowe uzbrojenie w postaci lekkiego czołgu Typ 15 oficjalnie wprowadzono do wojsk lądowych Chin. Była to odpowiedź na plany rozwoju sił zbrojnych Indii, które rozważały uruchomienie programu opartego o polskiego Andersa.

Anders to projekt wielozadaniowej platformy autorstwa Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Mechanicznych z Gliwic. Jego testy bojowe przeprowadzono na poligonie jesienią 2010 roku a ich wyniki były bardzo obiecujące. Funkcjonalny demonstrator technologii stworzono za cenę dwudziestu milionów złotych, podczas gdy w krajach zachodnich koszty takich konstrukcji wynoszą nawet kilkaset milionów dolarów.

Anders w wersji lekkiego czołgu był uzbrojony w armatę kalibru 120 milimetrów zdolną zwalczać współczesne czołgi. Posiadał pasywny pancerz odporny na każdy rodzaj broni, o sile za małej do zniszczenia czołgu podstawowego, jednak jego zniszczenie nie byłoby problemem dla dedykowanych środków przeciwpancernych. Uzyskał on w ten sposób dużo niższą masę, a co za tym idzie większą dzielność terenową i potencjalną mobilność operacyjną, natomiast do jego zniszczenia nadal trzeba by było angażować środki przeciwpancerne. Miał również zaproponowane dwa nowoczesne systemy ochrony aktywnej. Platforma Anders umożliwiała także konstrukcję pojazdu w wersji bojowego wozu piechoty, pojazdu rozpoznania inżynieryjnego lub wozu dowodzenia.

Pomimo tak niezwykle obiecujących początków, zarzucono prace nad dalszym rozwojem tego projektu. W międzyczasie chiński odpowiednik Andersa wszedł do służby w tamtejszych siłach zbrojnych, a amerykanie już wkrótce rozpoczną testy własnych prototypów.

“Już 10 lat temu staliśmy przed historyczną szansą wdrożenia do polskiej armii nowoczesnego i wielozdaniowego pojazdu własnej konstrukcji. Mógł nam on zapewnić własne możliwości produkcyjne, nowe zdolności bojowe i niezależność logistyczną. To wszystko zostało pogrzebane a z cennych doświadczeń nie skorzystaliśmy. Obecnie inne państwa poszły tą drogą, zwiększając w ten sposób własne bezpieczeństwo” – komentuje sprawę Andersa Jacek Hoga, prezes Fundacji Ad Arma. “Polska płaci setki milionów dolarów przemysłom zbrojeniowym obcych państw, głównie USA, kupując od nich sprzęt wojskowy bez przetargów i negocjacji. W tym samym czasie do kosza wyrzuca się własne projekty, które zdobywają uznanie za granicą. Co więcej, kluczowe dla obronności Polski systemy uzbrojenia zostały niemal całkowicie uzależnione od logistyki innych państw – np. F16 i F35 od USA a czołgi Leopard od Niemiec. Z uwagi na sprzeczne interesy na arenie międzynarodowej oraz brak jedności w ramach NATO, może to poskutkować ograniczeniem lub nawet brakiem możliwości użycia tego sprzętu wojskowego w razie zagrożenia bezpieczeństwa Polski. Doskonale widać to na przykładzie ciągnącej się w nieskończoność modernizacji polskich Leopardów, które w połowie swej ilości nie mogą obecnie posłużyć nawet do szkolenia, nie mówiąc o braku możliwości użycia ich w razie rozpoczęcia konfliktu. Odpowiedzią na te problemy mógł być kierunek rozwoju zapoczątkowany przez badania na projektem Anders. Ktoś zdecydował inaczej, a wojska zmechanizowane, będące podstawową siłą wojsk lądowych, pogrążają się w coraz głębszym kryzysie sprzętowym” – podsumowuje Hoga.

Jeden z serwisów informacyjnych opublikował przedwczoraj reportaż na temat sprawy z Katowic, gdzie miesiąc temu aresztowano mężczyznę i postawiono mu zarzut usiłowania zabójstwa za obronę siebie i swojej żony przed uzbrojonymi napastnikami, do których strzelał z broni czarnoprochowej.

O sprawie media pisały już miesiąc temu. Według jednej z relacji, tuż po wyjściu z domu mężczyznę i jego żonę zaatakowało dwóch uzbrojonych w pałki i kastety napastników, którzy wcześniej już raz pobili mężczyznę i grozili mu śmiercią. Wywiązała się walka, w trakcie której kobieta doznała obrażeń. Mężczyzna oddał 3 strzały ostrzegawcze z rewolweru czarnoprochowego, który miał przy sobie, po czym postrzelił jednego z agresorów w nogę i uciekł wraz z żoną do domu.

Niektóre portale podają inną wersję wydarzeń, wedle której to strzelający z czarnoprochowca mężczyzna miał sprowokować całą sytuację.

Nie znamy szczegółów tej sprawy. Jeśli mężczyzna faktycznie działał w obronie, to mamy kolejny przypadek potwierdzający jak bardzo w Polsce nie szanuje się praktycznego prawa do życia. Jak często państwo myli obrońcę z napastnikiem.

Cały obecny system jest skonstruowany tak aby upodlić praworządnych Polaków i traktować ich jak kryminalistów i bandytów. W starożytnym Rzymie czasów republiki niewolnicy, których nazywano “mówiącymi narzędziami”, mieli prawo do posiadania broni i jej użycia w przypadku zagrożenia. W Polsce AD 2020 dostęp do współczesnej nam broni obwarowany jest absurdalnymi i nielogicznymi restrykcjami, których celem jest odstraszenie uczciwych obywateli od jej posiadania. W tym samym czasie przestępcy, którzy z definicji nie przestrzegają prawa, nie mają problemu ze zdobyciem nielegalnej broni. Umożliwiono nam co prawda posiadanie broni konstrukcyjnie pochodzących z XIX wieku lub starszych, ale już ich użycie w obronie własnej automatycznie robi z nas bandytów. Podobnie z resztą jak w przypadku użycia jakiejkolwiek innej broni, noża czy technik samoobrony.

Jak podają media, w sprawie mężczyzny z Katowic konieczna jest analiza biegłego aby stwierdzić, że na rewolwer czarnoprochowy nie jest potrzebne pozwolenie. Na urzędowe potwierdzenie oczywistego faktu właściciel broni poczeka w areszcie, po czym będzie zmuszony tłumaczyć się ze swoich czynów. Dzieje się tak gdyż państwo uzurpuje sobie monopol na stosowanie siły. W 2017 roku z trybuny sejmowej mogliśmy usłyszeć słowa wiceministra MSWiA Jarosława Zielińskiego, który mówił, że: “za bezpieczeństwo obywateli odpowiada państwo. Nie sam obywatel odpowiada za swoje bezpieczeństwo, tylko państwo i stosowne służby państwowe, które to państwo powołuje.”. Innymi słowy – jesteśmy systemowo ubezwłasnowolnieni jeśli chodzi o nasze zdrowie i życie oraz osób nam powierzonych. Stosowne służby, o których mówił minister, to m.in. policjanci, którzy w niektórych rejonach Polski masowo oblewają obowiązkowe egzaminy ze strzelania (np. w Poznaniu 70% funkcjonariuszy w 2019 r.). Nic dziwnego, skoro na trening jednego policjanta przypada raptem kilkadziesiąt naboi rocznie. Dla człowieka napadniętego na ulicy jedynym możliwym ratunkiem są więc jego własne umiejętności, posiadana broń lub osoby postronne. Tymczasem cały system w postaci ludzi, ustaw, rozporządzeń, przepisów, praktyki stosowania, interpretowania i wykonywania prawa skazuje swoich obywateli na śmierć lub kalectwo, gdyż zabrania de facto podjęcia walki z napastnikiem, który chce odebrać nam życie, mienie lub zdrowie.

“Strzelanina w mieście X”, “bójka na ulicy Y” – czytamy nagłówki w mediach. Pod tymi budzącymi grozę i złe skojarzenia hasłami często kryje się tragedia uczciwego obywatela, który bronił siebie lub kogoś innego. Z punktu widzenia “troskliwego” państwa oraz sprzyjających rozbrojeniu mediów, użycie rewolweru w samoobronie jest kwalifikowane jako wzięcie udziału w “strzelaninie” a uderzenie atakującego nas napastnika pięścią z udziałem w “bójce”. Innymi słowy – ktoś użył przemocy bez zezwolenia ze strony państwa. Nie ważne, że była to ofiara, która walczyła o swoje życie.

Wina za taki stan rzeczy leży przede wszystkim po stronie formacji moralnej i intelektualnej sędziów, prokuratorów, policjantów, urzędników i polityków. Dlatego oprócz zmian w prawie potrzeba długiej pracy u podstaw w celu przekonania społeczeństwa do zmiany przekonań wdrukowanych w ludzkie umysły przez lata propagandy. Jednocześnie, niezależnie od skali nieludzkiego postępowania organów państwa i jego administracji, potrzeba odważnych Polaków, którzy będą gotowi przejąć odpowiedzialność za bezpieczeństwo siebie, swoich bliskich oraz nieznanych sobie osób postronnych.

Będziemy bezpieczni tylko wtedy, gdy będziemy wolni. Jeżeli chcemy tę wolność odzyskać, musimy zacząć od siebie. Od uświadomienia sobie, że użycie siły w celu obrony jest czynem słusznym i godziwym. Do tego zachęcamy jako Fundacja Ad Arma.

W powyższym temacie przypominamy także komentarz video pt. “Monopol na przemoc”:

Fundacja Ad Arma opublikowała raport, w którym zestawiono zaangażowanie Sił Zbrojnych RP w kryzys wywołany COVID-19 z zaangażowaniem wojska w wybrane sytuacje kryzysowe z przeszłości, takie jak powódź stulecia z 1997 r. Wnioski z raportu wskazują na regres zdolności antykryzysowych RP oraz nieprzygotowanie państwa do kryzysu o rozmiarach większych od obecnego, szczególnie gdyby miał on charakter militarny.

“Tabele kryzysowe” to najnowszy raport Fundacji Ad Arma, w którym zestawiono wsparcie dla administracji państwowej wygenerowane przez Siły Zbrojne RP podczas wybranych sytuacji kryzysowych: zimy z 1978/79 r., powodzi z 1997 r., powodzi z 2010 r. oraz koronawirusa COVID-19 z 2020 r.

Już na samym początku autorzy raportu wskazują na niepokojące trudności związane z tworzeniem tego typu publikacji. Praktycznie nie istnieją bowiem poważne i rzetelne opracowania zawierające dane, liczby, koszty i inne fakty dotyczące wydarzeń kryzysowych z nie tak odległej przecież przeszłości. Wiemy więcej np. o lądowaniu w Normandii w 1944 r. niż o ewakuacji przez SZ RP ok. 74 tys. obywateli podczas powodzi w 1997 r. – zauważa Fundacja. Dlaczego do tej pory nie zostało to podsumowane? Dlaczego tak ważne dla całego kraju wydarzenia nie są tematami prac licencjackich, magisterskich i doktorskich na tak modnych ostatnio kierunkach jak bezpieczeństwo państwa? – zastanawiają się autorzy raportu.

Dokonana przez Fundację Ad Arma analiza dostępnych materiałów i źródeł wskazuje na regres obecnych zdolności antykryzysowych RP w porównaniu do możliwości, które Polska posiadała jeszcze dwadzieścia lat temu. Dla przykładu, w trakcie powodzi w 1997 r. w akcji brało udział ok. 50 000 żołnierzy, co stanowiło ok. 25% ówczesnego stanu Sił Zbrojnych RP. W ocenie Fundacji nawet tak duże zaangażowanie nie pozbawiło wówczas SZ RP zdolności do realizacji podstawowych zadań militarnych. Z kolei w trakcie kryzysu COVID-19 wiosną 2020 r. SZ RP wydzieliły do akcji jedynie ok. 7% stanu ewidencyjnego, czyli ok. 9 000 żołnierzy.

Z jednej strony wskazuje to na skalę sytuacji kryzysowej w oczach rządzących. Z drugiej strony nasuwa się pytanie, czy w razie potrzeby możliwe byłoby dzisiaj wydzielenie do akcji antykryzysowych 20-30% stanu osobowego SZ RP, bez jednoczesnej utraty możliwości obrony kraju przed zagrożeniem militarnym? Zdaniem Fundacji, byłoby to zapewne nierealne bez konieczności powołania rezerwistów, którzy z kolei od ponad 10 lat nie są szkoleni i przygotowywani na alarmowe mobilizacje. Na tak nagły wzrost etatów nie jest także przygotowana baza logistyczna. Autorzy raportu wskazują więc na poważny spadek dyspozycyjności personelu oraz instytucji RP do obrony kraju.

Na podstawie analizy wybranych sytuacji kryzysowych, danych i liczb zebranych w raporcie oraz obserwacji kierunku zmian Sił Zbrojnych RP wysunięto tezę, iż kryzys militarny średniego i dużego rozmiaru spowodowałby obciążenie SZ RP przekraczające możliwości bieżącej logistyki i w sposób istotny ograniczające zdolności SZ RP już w początkowej fazie takiego kryzysu.

Raport zwraca również uwagę na improwizację w zarządzaniu kryzysem COVID-19, przejawiającą się m.in. brakiem zastosowania ustawy o zarządzaniu kryzysowym oraz zignorowaniem wcześniej przygotowanych planów, procedur i struktur decyzyjnych. Stanowi to poważny sygnał ostrzegający przed możliwością nasilenia się tego typu zachowań w trakcie kryzysu militarnego. W ocenie Fundacji, jedną z przyczyn takiego zjawiska jest fatalna sytuacja systemu Obrony Cywilnej państwa. Ad Arma wskazuje w tym miejscu na wnioski z raportów Najwyżej Izby Kontroli z lat 2012 i 2018, według których w Polsce nie istnieje skuteczny system ochrony ludności. Przyczyną takiego stanu rzeczy są, według NIK, m.in. wieloletnie zaniedbania oraz anachronizm organizacyjny OC. NIK zauważyła też, że aż 29% kontrolowanych szefów OC województw, powiatów i gmin w ogóle nie powołało na swoim terenie formacji obrony cywilnej.

W końcowej ocenie Fundacji, kryzys COVID-19 obnażył słabość, niefunkcjonalność i nieskuteczność utrzymywanego sytemu w obliczu sytuacji wymagającej nieporównywalnie mniej zasobów niż prowadzenie działań wojennych. Poprzednie kryzysy już dawno powinny być dokładnie opisane a wnioski z nich wyciągnięte powinny zostać przełożone na realne działania usprawniające, których owoce powinniśmy dzisiaj oglądać. Zdaniem Fundacji, naprawę państwa postanowiono jednak zastąpić dobrym pijarem i kolejnymi zapewnieniami, że wszystko będzie dobrze. Efekty tych decyzji odczuwa dziś całe społeczeństwo. Zamiast skutecznego nadzoru nad podległymi sobie instytucjami i wyciągnięcia konsekwencji wobec nieudolnych urzędników, władza wprowadziła nadzór totalny nad zwykłymi obywatelami, na których sypią się wielotysięczne kary finansowe za samotne spacery po parku. Tak właśnie wygląda sposób na radzenie sobie z kryzysem w Polsce 2020 – podsumowuje wnioski z nowego raportu Fundacji Ad Arma.

Pełną treść raportu “Tabele kryzysowe. Zestawienie wsparcia dla administracji RP generowanego przez SZ RP podczas wybranych sytuacji kryzysowych” można pobrać ze strony:

https://adarma.pl/wp-content/uploads/2020/04/tabele_kryzysowe_raport.pdf

Fundacja Ad Arma

Na stronie zonageopolityki.pl trwa głosowanie na okładkę nowej książki Jacka Hogi, prezesa Fundacji Ad Arma. Chyba najlepiej prezentuje się wariant w samym środku. Co Państwo sądzą?

Głosowanie

W wersji papierowej do nabycia tu: https://www.3dom.pro/Bezpieczenstwo-P…

Wersja PDF dostępna dla zapisanych na nasz newsletter na www.adarma.pl